Weet je het nog? De uitslag van de decentrale selectie is binnen. Jij kiest voor geneeskunde en geneeskunde kiest voor jou. De verwachtingen zijn wederzijds hoog: jij maakt je op voor de beste zes jaar van je leven gevolgd door een carrière waar je al jaren van droomt, en de studie zal met haar stapels boeken en pittige stages veel van je vragen. Wat als het tegenvalt?
Ik sprak vijf studenten die door de studie aan het twijfelen gebracht werden. In de vorige editie heb je de eerste drie verhalen kunnen lezen, in dit deel komen de laatste twee studenten en een studieadviseur aan het woord.
Karlijn Saris
Gestopt na de bachelor
Voltooide daarna bachelor filosofie van de levenswetenschappen, master journalistiek (RUG)
“Ik twijfel iedere dag.”
Ik denk eerlijk gezegd wel eens dat de chaotische start van onze studie – het eerste jaar G2020 - er al vanaf het begin voor heeft gezorgd dat ik een beetje op een pessimistische manier tegen de studie aankeek. Later in de studie miste ik vooral het gevoel er echt iets van mezelf in kwijt te kunnen, in plaats van gedwee met z’n allen dezelfde opdrachten te maken en te blokken op dezelfde feitjes. Toen ik aan de studie begon wist ik in mijn achterhoofd natuurlijk dat arts zijn het einddoel was, maar in de loop van de studie begon dat idee me juist steeds meer te beklemmen. Ik zag en hoorde ook al snel dat arts zijn niet alleen maar leuk is. Dat het ook ontzettend hard werken is, lange dagen, hartverscheurende verhalen, doodzieke patiënten, een jarenlang opleidingstraject.
Maar ik ben nooit gestopt met geneeskunde met het idee het voorgoed af te sluiten. Ik heb na mijn bachelor een uitstapje gemaakt naar andere studies die altijd al mijn interesse hadden. Nadat ik mijn filosofiebachelor haalde, besloot ik mee te doen met de toelatingsselectie voor de master journalistiek, en werd ik toegelaten. Ik heb de studie afgelopen lente afgesloten met een stage bij NRC.
Journalistiek is een wereld van verschil met geneeskunde. Ons studiejaar bestond uit 13 studenten, in plaats van 400, de docenten kenden je bij naam, dronken op vrijdagmiddag gezellig een borreltje mee, en kon je altijd via WhatsApp bereiken. Het is veel persoonlijker, omdat het natuurlijk zo kleinschalig is, en ontzettend praktijkgericht. Het was voornamelijk schrijven, filmen, radio maken, en een enorme scriptie schrijven.
Absoluut heb ik wel eens spijt van mijn beslissing. Inmiddels zitten al mijn vrienden in het laatste jaar van hun geneeskundestudie. Het duurt niet lang of ze zijn afgestudeerd. Ook mijn vriend loopt coschappen, ik hoor dagelijks zijn verhalen uit het ziekenhuis. Ik weet wat ik mis, en dat is niet niks. Alle dingen die je altijd zo normaal vond – een practicum in de snijzaal, een dagje meelopen met een arts – het zijn dingen die je NOOIT meer zult meemaken als je die wereld eenmaal achter je laat. De spreekkamer met die patiënt voor je, die zich kwetsbaar naar je opstelt, dat ‘privilege’ ben je dan kwijt. Vanaf het moment dat je besluit het ziekenhuis de rug toe te keren, is het een soort hermetisch afgesloten gebouw, waarbinnen zich van alles voltrekt, maar voor jou is dat een groot vraagteken.
Eigenlijk zou ik afgelopen zomer, na mijn stage bij NRC, met de coschappen zijn begonnen, maar onverwachts kwam de kans van mijn leven voorbij en ik heb op goed geluk gesolliciteerd. Nu heb ik zowaar een báán, als onderzoeksjournalist in opleiding bij De Groene Amsterdammer. Ik schrijf nu veel over medische onderwerpen.
Ondertussen sta ik nog ingeschreven voor een lotingsplek voor M1, in mei 2021. Ik twijfel iedere dag. Ik weet heel goed hoe mijn leven er dan uit gaat zien: terug in de schoolbanken waar ik inmiddels niemand meer ken, weer jarenlang blokken, een paar keer verhuizen en vastzitten in een strak schema. Maar het betekent ook baangarantie, weer lekker bezig met geneeskunde, mensen helpen. De andere kant betekent pure onzekerheid. In de journalistiek zijn banen meer dan schaars, er is alleen plek voor de allerbesten. Dat pad is onzeker en eng. Maar tegelijkertijd is je toekomst een witte pagina en heb ik alle vrijheid van de wereld; mijn werktijden, werkplek, waar ik over schrijf, wat ik volgend jaar ga doen, dat bepaal ik allemaal lekker zelf.
Mijn advies:
Neem je eigen twijfels serieus en vraag jezelf goed af waarom je twijfelt, en waarover. Het zijn normale gedachten, ook al hoor je er misschien niet altijd veel over. Pas sinds ik er even uit ben, hoor ik van andere studenten hoe ook zij wel eens worstelen of twijfelen. Grappig genoeg krijg ik geregeld appjes of mailtjes van geneeskundestudenten (en zelfs docenten!) die een verhaal van mij hebben gelezen in NRC. De standaardzin is vaak: “Wat dapper/leuk/cool dat je dit bent gaan doen!”
Laat je niet gek maken door verhalen van anderen. “Iedereen wil arts worden”, “nu stoppen is zonde”, “je bent al zo ver”: je gaat het horen als je vertelt dat je twijfels hebt. Maar laat die argumenten je niet tegenhouden. Ja, je laat iets achter, maar geneeskunde is niet heilig.
Op momenten dat de twijfel toeslaat doe ik vaak dit gedachte-experiment: stel jezelf voor dat je nu vijfenzestig bent, al bijna veertig jaar werkt als arts, en iets kunt zeggen tegen je 25-jarige zelf, wat zou dat dan zijn? Dan ben ik blij dat ik mezelf de kans heb gegeven om de wereld buiten het ziekenhuis te ontdekken. Teruggaan kan altijd nog...
Jurrian de Boer
Gestopt na een goede 14 dagen
Switchte naar Biomedische Wetenschappen (RUG)
Studeert nu master Software Technology (TU Delft) na bachelor Informatica (RUG)
“Ik begon meer na te denken over wat ik wilde.”
Ik heb er veel over mijn studiekeuze getwijfeld op de middelbare school. Ik vond (en vind) de hele medische wetenschap bijzonder interessant, maar ik had geen idee vanuit welke invalshoek ik ermee bezig wilde zijn; als arts, als wetenschapper, of misschien heel iets anders. Omdat ik dat nog niet wist, was ik maar hard bezig gegaan aan de decentrale selectie. Toen ik hoorde dat ik daar doorheen was gekomen, was ik vooral heel blij en enthousiast om te gaan beginnen.
Eenmaal begonnen met de studie vond ik het heel gaaf. Zeker de patiëntcolleges en de snijzaal hebben grote indruk gemaakt. De studie viel zeker niet tegen. Wat er veranderde was dat ik zelf meer begon na te denken over wat ik wilde, en toen concludeerde ik dat ik bezig wilde zijn met medische wetenschap, of misschien met geneesmiddelenontwikkeling.
Ik heb twee jaar de major Biomedische Wetenschappen binnen Life Science & Technology gevolgd. Daarna heb ik een tussenjaar genomen, waarna ik het roer opnieuw heb omgegooid; ik ben begonnen aan een bachelor Computing Science (informatica). Je kan je vast voorstellen dat dat een flinke overstap was, maar nu - na drie jaar - kan ik zeggen dat ik nog steeds heel tevreden ben over die keuze.
Wel ben ik soms nieuwsgierig hoe ik het had gevonden als ik wel langer was gebleven. Wat voor patiëntcolleges zou ik nog hebben gekregen? Hoe zou ik mij binnen die studie hebben ontwikkeld? Een vriend van mij loopt coschappen en heeft vanuit zijn informatica-achtergrond meegewerkt aan de toepassing van Machine Learning in de radiologie, bijvoorbeeld om tumorgroei te kwantificeren. Dat vond ik superinteressant klinken en het is een prachtige combinatie van de twee vakgebieden.
Mijn advies:
Praat erover! Dat heeft mij het meest geholpen (niet alleen met studiekeuze trouwens). Ik heb het erover gehad met vrienden, familie, studieadviseurs, mijn hond, et cetera. Tegen middelbare scholieren die met studiekeuzes struggelen zou ik willen zeggen dat het niet erg is als je het nog niet weet, en dat het prima is om de tijd te nemen om erachter te komen wat je wilt. Daar ben je jong voor, toch?!
Gerard Terwisscha van Scheltinga, studieadviseur:
Er zijn zeker studenten die geneeskunde vinden tegenvallen en al dan niet stoppen en overstappen naar een andere studie. Om hoeveel studenten gaat het? Moeilijk te zeggen, omdat niet iedereen met twijfel zich volgens mij bij de studieadviseurs meldt. Ik hoor van studenten terug dat twijfel bij geneeskunde ‘not done’ is, een taboe. Je bent geselecteerd, je omgeving heeft grote verwachtingen van je, je wordt later arts (!), je medestudenten zijn allemaal superenthousiast, mensen doen een moord voor jouw plek en dan zou jij zomaar stoppen? Studenten die twijfelen aan hun studiekeuze voelen zich vaak heel eenzaam omdat ze met niemand over hun gevoelens kunnen praten. Waarom stoppen? De redenen zijn heel divers. Sommige studenten vinden de studie te oppervlakkig, niet wetenschappelijk genoeg en/of hebben niets met patiëntenzorg. Deze studenten zijn misschien beter af bij een researchmaster. Anderen zien zichzelf elders in de zorg beter op hun plek zijn en weer anderen willen later helemaal niet in de zorg werken. De studieadviseurs nemen je twijfels altijd serieus. Waar komen ze vandaan? Zijn ze reëel? Wat zou je liever willen studeren? Wat is er (nog) mogelijk? Over het laatste: we beschikken over een overzicht van alternatieve masters die met de bachelor geneeskunde toegankelijk zijn.