Het einde in zicht

Auteur: Gepubliceerd op: 
Co-column

Over een paar weken studeer ik af. Dat betekent dat ik in iets meer dan zes jaar mijn studie geneeskunde heb afgerond. Best netjes, al zeg ik het zelf. Maar erg surrealistisch om bijna klaar te zijn. Mensen vragen me de laatste weken steeds dezelfde dingen: ‘Weet je al wat je wil gaan doen?’ en ‘Ben je er klaar voor om aan het werk te gaan?’.

Op de eerste vraag had ik de afgelopen jaren steeds een antwoord: op de middelbare was steevast ‘eerst maar eens ingeloot worden’, wat op termijn veranderde in ‘eerst maar eens mijn propedeuse halen’. Daarna werd het de bachelor, M1, M2, M3… Maar nu het einde in zicht is, weet ik voor het eerst in zoveel jaar niet wat ik moet antwoorden. En dat voelt klote. Al die jaren had ik een plan en nu opeens is er geen plan meer. De innerlijke OCD’er in mij trekt dat heel slecht. Die had al lang een specialisme gekozen, zich bij die vakgroep in de kijker gespeeld door onderzoek te doen, twee publicaties te schrijven om vervolgens te promoveren op een onderwerp wat hem razend interessant lijkt.

Al die jaren had ik een plan en nu opeens is er geen plan meer. De innerlijke OCD’er in mij trekt dat heel slecht

Helaas, zo perfect uitgestippeld is het voor sommigen, maar niet voor mij. Ik heb (vooralsnog) geen specialisme waar ik compleet verliefd op ben en er ligt geen promotietraject in het verschiet. De vraag is nu of dat erg is. Omdat ik me niet heb vastgelegd vanwege bovenstaande redenen heb ik alle vrijheid. Tot in het extreme: er is niets dat me bindt. Ik kan in het Noorden blijven, ik kan naar de Randstad, ik kan naar het buitenland. Ik kan een nieuwe studie gaan doen of zelfs op wereldreis gaan. Gewoon omdat het kan. Wat een luxe!

Wat een keuzestress. Interessant hoe ontwapenend het is om alle mogelijkheden te hebben en niet te weten waar je het zoeken moet. Bij het reizen heb ik dit probleem gek genoeg nooit. Met het credo ‘no plan is a good plan’ in mijn backpack zie ik wel waar ik terechtkom, met als enige voorwaarde dat ik mijn vliegtuig naar huis maar haal. Waarom doe ik dat dan niet voor mijn carrière? Dat gezegd hebbende, geen plan wordt mijn plan: een jaar of twee-drie aniossen, zelfstandig leren werken en gewoon een leuke tijd hebben. Eindelijk geld verdienen, geld uitgeven, een beetje sparen, reizen en hopelijk vind ik gedurende die tijd een specialisme waar ik mee verder wil. Dat geeft voor nu wel wat rust.

Terugkomend op de andere vraag die mensen mij stellen, of ik er klaar voor ben? Nee. Absoluut niet. Maar het moet maar een keer. Hard werken is goed voor je karakter, voor je ontwikkeling en voor je burn-out, want je bent geen echte millennial als je geen burn-out hebt gehad. Mezelf kennende zal ik ook wel in de prijzen vallen wat burn-outs betreft, maar daar kom ik ook wel weer overheen. Zolang het geen ‘karoshi’ (Japanse uitvinding, Google maar!) wordt, vind ik alles prima, want daar is het leven te leuk voor.

De volgende stap voor mij is dan natuurlijk het zoeken van een baan. Ik heb onlangs mijn CV met een lay-outprogramma opgekalefaterd om mezelf nog een beetje te onderscheiden en te compenseren voor mijn gebrek aan publicaties. Daarnaast moet ik mijn sollicitatiebrieven gaan schrijven, maar dat ben ik aan het uitstellen omdat ik een co-column moet schrijven over het einde van mijn opleiding. Vervolgens moet ik mezelf in die sollicitatiebrieven verkopen en mij dusdanig interessant maken dat mijn toekomstige werkgevers meer over mij willen weten en mij uitnodigen voor een gesprek. Hoe zal dit aflopen?

Wordt vervolgd….